Pinkster me

Vanaf 29 april alweer 3 volle weken verstreken.

Reed ik op die maandag balend naar Duitsland, omdat ik Koninginnedag zo graag in Goereede had willen vieren. Bier drinken met de Vlietlandjes of wijn met de Van Splunders.
Of beide. Zo op het pleintje voor de Gouden Leeuw. Daar waar zo'n fijne ouderwetse muziektent voor staat.
Waar kinderen, tussen de lokale muzieknummers door, gewoon lekker op het podium klimmen, klauteren en elkaar hier & daar boven op de bek slaan.
Daar waar ze broekhangen boven de gracht.
En waar ze over een ingezeepte plank aan de andere kant van de kade proberen te komen. Waar deelnemers bemoedigd worden door de lokale muziektentgastvrouw met het prachtige goereese dialect, Berta van Dirk van Krijn van Joassie van Job van Leun. Of zoiets.

Mijn liefste dorp, wat eigenlijk een stadje is.
Terwijl de afmetingen toch echt tussen Madurodam en Lummelgehucht in zit.
Koninginnenacht & Koningsdag gemist.
Koningsdag gevierd aan de bar van een leeg loungetentje in Oldenzaal. Het was me te druk in Enschede. Kijkend op de I-pad van de baas van die bar.
Fijne salade erbij, wie doet me wat..

Dan de dagelijkse behandelingen bij Wieger. Die het zo druk heeft in z'n praktijk dattie een assistent heeft moeten aannemen. Die is alleen nog niet begonnen. En dus istie heilpraktiker, secretaresse, postbode, magazijnbediende, voorlichter, pijnbestrijder, psycholoog, hofnar en ga zo maar door.
Dat leidt tot een wat onhollandse gang van zaken, waarin iedereen uit zichzelf een steentje bijdraagt.
De aanwezigen helpen elkaar, halen een boodschapje voor de ander, brengen post weg voor Wieger enz. Eigenlijk wel zo prettig, zelfwerkzaamheid. Er zijn al genoeg dingen waarbij ik me machteloos voel in dit gedoe.
En verder zijn er geen sneuelingen in z'n praktijk te vinden. Daarvoor wordt er teveel gelachen.

Nu ben ik tegenwoordig niet meer zo'n voorstander van nog meer lotgenoten ontmoeten. Omdat ik me snel hecht en niet nog meer lieven wil verliezen dan ik al doe. Maar ja, daar houden de natuurwetten zich natuurlijk niet aan.
Dus ontmoet ik WatSap Ad & Kranige Kuina.
Een zeer relaxte, plantensap drinkende man en een behoorlijke voortvarende dame.
En worden het de drie weken van de drie Musketiers. Gezamenlijk infusen ondergaand, lachend, verstillend, planten ontdekkend, sap drinkend, ontboezemend, bemoedigend & af en toe kwetsbaar.

Mijn kinderen die in week 2 met de ene oma komen en met de andere oma mee terug gaan.
Waar ze 's avonds tegen de schemer aan, nog even op de fiets naar de speeltuin aan de Dreilandersee rijden. Om nog lekker te plonsen. Moos met z'n droge onderbroek op de kop.
Die tekeningen maken in de gang van de behandelkamer en nogal geërgerd aan mijn behandelaar vragen of "zij nu eindelijk effe op de computer mogen.."

Drie weken van behandelingen en wandelingen. 's Ochtends een artesunate-infuus en PAPimi, 's middags 3 infuzen van vitamine C gluthation en PAPimi. Dagelijkse wandelingen langs de Drielandersee. Waarbij ik een madeliedje neurie, wat gedachtenzoenen stuur naar Keessie & z'n sunshineband en waarbij ik met gezonde tegenzin wat houterige yoga-oefeningen aan het meer doe.
Dus dat in de laatste week op de maandag een onderbreking plaatsvindt middels een fijn Amsterdams uitje, is meer dan welkom.
Het regent die dag uiteraard pijpestelen, net nadat ik had bedacht mijn auto 2 kilometer verderop te parkeren om voor de maandag en dinsdag parkeergeld uit te sparen.
Stressend omdat ik mijn trein zou gaan missen, geen sprintje kon trekken door rugpijn en niemand stopte voor mijn mag-ik-met-u-meeliften-duim. En Martijn, een gewetensvolle student, die een paar minuten later toch heeft besloten even voor mij om te rijden naar het station.
Ik achterop zijn bagagedrager. In de stiltecoupé voluit kletsend en lachend omdat ik het weer eens niet door heb. Al staat het levensgroot op de ramen.
Daar op aangesproken wordt en ik geen sorry meer durf te zeggen omdat dat óók weer stiltedoorbrekend is.

Lekker lunchen bij Walem aan de Keizersgracht met maatje Rich en samen Ellen Gerritsen ontmoeten.
Directrice van Stichting No Guts No Glory. Een inspirerende werklunch, zei Ellen. En zo was het ook.
Meer dan goeie input van Rich en leuke ideeën om uit te werken. Waarover later meer.
Gevolgd door een bezoekje Ikea om alles te regelen voor mijn slaapkamerwonderland. En waar bij de kassa bleek dat ze net daarvoor zijn overgestapt op een nieuw systeem. Waardoor ik nog even terug zou moeten naar een afdeling om daar álle artikelen over te laten zetten op een andere bon.Terwijl een andere afdeling dat net al gedaan had..
En het laatste restje energie wat ik nog over had, de daaropvolgende 1,5 uur volledig uitkots.
Daarna trillend als een rietje nog maar 1 ding willend. Naar mijn hotel voor die dag, Amstelzicht in Amsterdam.
Nee, meneer van Ikea, u hoeft echt geen ambulance te bellen. Ja, ik weet dat ik sta te trillen en er wit uitzie maar rond dit kastje-muurtje-kastje-verhaal in Godsnaam af, dan kan ik naar mijn hotel.
De man met de hamer die daar voorbij kwam, was rucksichtloss. Vermoeidheid van het hele traject dringt zich op in energieverslindende situaties.
En dit was er zo eentje.

Bij Amstelzicht de trap op geholpen door het meer dan klantvriendelijke personeel. De lieve man die de receptie overneemt, haalt op eigen initiatief zelfs een broodje kaas en een verse jus voor me. Om een beetje aan te sterken. Kijk, dan vat je -wat men noemt- klantgerichtheid. Ik noem het menselijkheid.
Daar mogen meer dienstverleners in training. Een uurtje bijkomend op bed, opgepikt worden en aan de arm van Rich gracieus begeleidt naar de Kleine Komedie lopend, 100 meter verderop.
Want dat was het ultieme cadeautje van Rich aan mij die dag; naar de voorstelling Hufterproof van z'n vriendin en lotgenootje, Mylene d'Anjou.
Maarre.. daar staat 'gewoon' een groot artiest. Die hilarisch ontroert en tragische kwetsbaarheid deelt. Haar uitvoering van '15 jaar'  komt zuiver en loeihard binnen. Ik besef ten diepste dat ik mijn kinderen pas in hun voltooid toekomstige tijd wil afleveren. Dat ze op hun plek van bestemming zijn. Volwassen zijn. En dat ik daar bij ben. Net voordat mijn moedertranen komen, pakt Rich mijn hand al vast. Laat ik mijn hoofd tegen zijn schouder rusten, het liedje lang.
Dat Mylene dit programma gemaakt heeft & grandioos flikt temidden van haar eigen rollercoaster.
Diepe, diepe buiging.
De pest is alleen dat ik daarna niet meer zelfstandig overeind kom.

Maar toen ik eenmaal overeind kwam, nogal eh.. omhoog keek in de ogen van een zeer grappige 2 meter lange knapperd Erik. Ooow.. wat wastie leuk. En wat ben ik toch een schijtebroek op dit vlak.
Dus nee, niet ingegaan op hints, geen telefoonnummers uitgewisseld en natúúrlijk geen signalen afgegeven in de trant van 'elkaar nog eens terug zien?'
Ik ben rijkelijk bedeeld in mannenvriendschappen, maar oh my god wat ben ik toch een drama in serious flirting zeg.
De avond afgesloten, tevreden zittend in het raamkozijn van m'n hotelkamer. Uitkijkend over de grachten. Onder genot van de meegebrachte sushi van Rich & een glaasje rode wijn.

Afgelopen vrijdagavond thuisgekomen. Een ingetogen opgeluchte zucht, omdat ik bij het openen van mijn brievenbus geen rouwkaart van Chemo Elly aantref.
En een opgetogen blijdschap bij de aanblik van een wel heel georganiseerde slaapkamer.
Alle oude kasten eruit, vol verwachting wachtend op de nieuwe.
Zaterdagochtend binnen gestapt bij Radio Voorne. Was toch net lekker een ochtendwandeling aan het maken, toen ik me bedacht dat het "Leuren voor Likes" nog wel wat kon gebruiken.
Waar ik genereus ontvangen werd en gelijk de ether werd ingeslingerd. Kom maar door, Futurumshop.
We ontdoen u bijzonder graag van die 1.000,- euri voor de stichting No Guts No Glory!
Of het is gelukt, horen we morgen definitief.

En nu, nu nog even bijkomen van de afgelopen weken. Tezamen met mijn Bradybunch Family.
Pinksteren vieren m'n moedertje, broers en schone zussen en wat loslopend kinderwild. Fijn om met hen te zijn. Mijn familie wordt eigenlijk alsmaar leuker.
Ze waren al om op te vreten. Maar nu knuffel ik ze nog eens dood.
Nog even proostend op m'n vadertje -Kleine Jantje- die gister alweer 7 jaar gelee is gaan hemelvaren.
Maar vooral proost ik op het feit dat hij heeft bestaan & in de natuur om me heen is. 's Nachts draag ik nog altijd z'n ouwe hempie.
Kleine Jantje nam, zo verliefd als hij altijd is geweest op mijn moedertje, afscheid met een laatste liefdesliedje voor haar.
"Lente me" van Toontje Hermans.

Morgen doe ik Koningsdag nog eens dunnetjes over op Goeree. Vier ik tijdens Pinksteren op Goeree, een Koninklijke BBQ met Daan & Karien.
Doe ik alsnog dat biertje & welja, 'n wijntje daar bovenop.