Falentijn versus Valentijn

Ik dacht nog zo -begin 2012- dat ik in de liefde na twee hoofdgerechten & wat gebakken lucht wel toe was aan tapas d'amour. Het werd tapas tumore.
Vlekkie hier & plekkie daar.

Een tumor op mijn hart dus. Gaandeweg begint dan toch 'het afvragen.'
Heb ik niet gewoon enorm gefaald? In de liefde, bijvoorbeeld.
Over Falentijn gesproken..

En herkauw ik vandaag nog eens mijn feestweekend.
Met -van alle nabijen- mijn meest nabijen. 
Zij zijn het vooral die het topje van mijn ijsberg iets minder hoog maken. En iets minder koud. Ben ik begonnen met 'draaien.' Consequenter mijn filmcamera bij me.

Normaal vier ik mijn verjaardag bijna niet. Omdat ik een hekel heb aan verjaarsdagkringetjes.
Echt waar. Lege klapstoelen die alvast klaar staan. In zo'n fijn cirkeltje. Met voorgesneden kaas en worst in de koelkast. Nee, dank u wel.  
Maar als dan toch 'moet'.. dan graag met een pan soep op tafel, en vóóral zelf genieten. Stressvrije verjaardagen. Eén keer in de vijf jaar ofzo.

En denk ik -begin 2013- dit verjaarsweekend was prima te pruimen zo.
Mijn familie, een paar vrienden en kroost zo bij elkaar te zien. In de kroeg en in Gronau.
Daar word ik wel gelukkig van.
Oorverdovend lawaai van kleinharig tuig, fijne proeverijen & soms luide, soms knipogende proosterijen. 

Zondag uitkateren met een mooie wandeling langs de Dreilandersee. Zo vaak zelf gelopen de afgelopen maanden. Maar nu met elkaar. Een stukkie mee wandelen.
Daarna onze konen laten kussen door de zon. Onder genot van verse broodjes en cappucino.
Een winterse picknick, een omhelzing en stille uitzwaai.

Blijf ik achter met mijn grote broer. Mijn Rob in de branding tijdens hyperthermie en wat ongezellige infusen.
Wat een afknapper, behandelgedoe na zo'n liefdevol weekend.
En dus lijd ik  een paar dagen aan treurhumeur.
Bah.
Hoewel het weerzien met behandelaar Wieger me altijd een vrolijk gevoel geeft.

Dus nee.. geen Falentijn dus. Geen reden tot een gevoel van falen. Tuurlijk slaan we allemaal hier & daar een plankie mis. Maar wát zijn mijn duurzame vriendschappen me lief. Liefhebben en liefgehad worden. Dat voelt vertrouwd.

Maar Valentijn daarentegen?  Niet vertrouwd, aber doch wel. Mijn basisgevoel, mijn idee van vrouwelijkheid is wat beproefd het afgelopen jaar. En toch voel ik me vaak vrouwelijker dan ooit. Soms ook niet, met dat nieuwe hormoonhammetje op mijn buik. Hoe dan ook, nothing to hide. Voel ik me sterker worden. Vooral in mijn kwetsbaarheid.
Besef ik mijn blauwdruk en zie ik de afdruk van mijn leven  terug. In geest & lichaam.
En dat mag best gedeeld worden. Ook met Valentijn.